Ηταν κατά τες 9.30-10.. Επήα να φάω, έφαα και έπιασα τον δρόμο για να πάω σπίτι. Είχε ένα άστεγο που έπεφτε χαμέ κ είχε τα πόδια του σκεπασμένα με μια κουβέρτα. Ο άστεγος ενεν όπως τον ζητιάνο που έχει αρκετούς που λεν ψέματα. Ο άστεγος εν άστεγος. Ειδικά σε μια χώρα με έτσι χειμώνα σίγουρα οι άστεγοι εν πραγματικοί άστεγοι. Επέρασα που δίπλα του, εζήτησε μου να του δώσω λεφτά. Θα του εδιούσα αλήθκεια, πραγματικά ήθελα πολλά να του δώσω. Αλλά εν είχα, εν είχα ουτε 1 λίρα σε cash, ούτε 5 πέννες εν είχα πανω μου κατακρίβιαν. Εν είχα προλάβει να τραβήσω cash και που επήα να φάω επλήρωσα με κάρτα. Ένιωσα πάρα πολλά άσχημα. Εν του είπα τίποτε, αν του έλεα ότι εν κρατώ λεφτά σίγουρα εν θα με επίστευκε. Εν κανέι εκρατούσα στο χέρι το πορτοφόλι μου ενιξέρω γιατί εν το έβαλα στη τσάντα μου πριν. Εγύρισα και έφυα και κάτι εψέλλισε αλλά εν άκουσα τι είπε. Εσκέφτουμουν το ώσπου να πάω σπίτι. Ένιωσα αρκετά ανάξια η αλήθκεια…
Λύπουμαι πολλά τους άστεγους.. Άκουσα ότι η αστυνομία δαμέ παίρνει τους σε καταφύγιο για άστεγους. Αλλά σίγουρα το καταφύγιο εν τους φορεί ούλους. Οκ ξέρω ότι για τζείνους εν αρκετό ενα σάντουιτς την μέρα και ενα νερό, αλλά εν αρκετό? Εν λίο πράμα να είσαι μες στην κρυάδα, να πέφτεις χαμέ? Να μεν κάμνεις μπάνιο? Οκ φαντάζομαι ότι εν ευτυχισμένοι μόνο τζαι μόνο που ζουν… Εν μόνοι τους, εν έχουν κανένα. Αν είχαν προφανώς εν θα ήταν άστεγοι.. Να ξέρεις ότι εν έχει ενα πιάτο ζεστό φαί να φάεις… Να κρυώνεις, να πεινάς να μεν έχεις οικογένεια, να είσαι μόνος σου στις γιορτές, να μεν σε θυμάται κανένας, να μεν έχεις μια στέγη πάνω που το κεφάλι σου…
Γλώσσεψα τη μπέρδα μου 